“நடிகர் திலகம்” எனும் மாபெரும் கலைஞனைப் பற்றி வசனகர்த்தா பிருந்தா சாரதியின பதிவு..!
சிவாஜி என்ற நடிகர் என் மனதில் எப்படிப்பட்ட சித்திரமாக பதிந்திருக்கிறார் என்று கண்கள் மூடி மனதின் உள்ளே நுழைகிறேன்…அங்கே குகை ஓவியங்களாகக் கண்களில் விரிகின்றன பல காட்சிகள்.
“வரி… வட்டி… கிஸ்தி…ஏன் கொடுக்க வேண்டும் வரி?எதற்குக் கொடுக்க வேண்டும் வட்டி? ” எனும் வீரபாண்டிய கட்ட பொம்மனின் ஆவேச முகம்…
‘நக்கீரா… நன்றாக என்னை உற்றுப்பார்…’ என்ற திருவிளையாடல் பரமசிவனின் உக்கிர முகம்…
‘கிளிக்கு றெக்கை முளைச்சிடுத்து… அதான் ஆத்தவிட்டுப் பறந்து போயிடுத்து…’ என்ற கௌரவம் பாரிஸ்டர் ரஜினிகாந்த்தின் விரக்தி முகம்…
‘உங்கொப்பனவிட நீ நல்லாத்தேன் பேயுறப்பு…’ என்று பங்காளியின் மகனிடம் நக்கலாகப் பேசும் தேவர் மகன் பெரிய தேவரின் எள்ளல் முகம்…
‘காதலே… போ… போ…’ என்று மதுக் கோப்பையைக் கையில் ஏந்தியபடி தலையில் வழியும் ரத்தத்தோடு கதறும் வசந்த மாளிகை ஆனந்த்தின் கையறுநிலை முகம்
***
சினிமாதான் என் துறை என்பதைத் தீர்மானிக்கும் காலத்திற்கு முன்பே எனக்குள் முதலில் நுழைந்தவை திரைப்பட வசனங்களே. ‘ஓடினாள்…. ஓடினாள்… வாழ்க்கையின் ஓரத்திற்கே ஓடினாள்…’ என கலைஞர் எழுதிய பராசக்தி பட வசனம், எனக்குள் ஏற்படுத்திய பரவசத்தை விளக்க வார்த்தைகளே இல்லை. கண்களால் அக்காட்சியைக் காணும் முன்பே காதுகளால் அவ்வசனங்களையும் குரலின் ஏற்ற இறக்கங்களையும் ருசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
மனதில் பதிந்த வரிகளை வீட்டிலும் நண்பர்களிடமும் உச்சரித்து மகிழ்வேன். ஆனால் எத்தனை முறை பயிற்சி செய்து உச்சரித்தாலும் மூலத்தின் உயரத்தை ஒரு முறை கூட என் குரல் எட்டவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் பேசிப் பார்த்துக் கண்ணுக்குத் தெரியாத அந்த நடிகனோடு யாருக்கும் தெரியாமல் போட்டி போட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.
புதுமுகமாக அறிமுகமாகும் ஒரு நடிகருக்கு எத்தனை விதமான உணர்ச்சிகளை PERFORM செய்ய வாய்ப்புகள் உண்டோ அவ்வளவும் ‘பராசக்தி’ படத்தில் அமைந்திருந்தது சிவாஜி கணேசனுக்குக் கிடைத்த அதிர்ஷ்டம் என்றே நினைக்கிறேன்.
பிரிந்த குடும்பம் மீண்டும் ஒன்று சேர்கிறது என்கிற சினிமாவின் ஃபார்முலா கதைதான் அடிப்படை என்றாலும் அன்றைய சமூகத்தின் வாழ்க்கையை அதன் கலாச்சார, அரசியல், சமூக நிலையை ஒவ்வொரு காட்சியும் எதிரொலிக்கும்.
அதனால் முதன்மைக் கதாபாத்திரமான நாயகனுக்குப் பர்மாவில் போரினால் குடும்பத்தைப்பிரியும் போது சோகம், தங்கை திருமணத்தைக் காணப்போகும் மகிழ்ச்சி, கப்பலிலே வரும்போது பெருமிதம், சென்னை வந்ததும் ஒரு பிச்சைக்காரனின் குரல் கேட்டதும் எள்ளல், நடனமங்கையிடம் ஏமாந்ததும் சுய இரக்கம், வேலை தேடும்போது வேலை கிடைக்காத அவலம், பின் ஏமாற்றிப் பிழைக்கும் முடிவுக்கு வந்து பித்தனாக நடிக்கும் கபடம், சமூகத்தின் பொய் வேடதாரிகள் எளிய மனிதர்களை இரையாக்கிக் கொள்ளும் கொடுமை கண்டு கோபம் எனப் பல விதமான உணர்வுநிலைகளை வெளிப்படுத்தும் காட்சிகள் படத்தில் கொட்டிக் கிடக்கின்றன. அக்காட்சிகளுக்கெல்லாம் பொருத்தமாக நடிப்பை வழங்கி பிரமிக்க வைத்திருக்கிறார் அந்தப் புதுமுக நடிகர். சரியான பாத்திரத்திற்கு ஒரு சரியான நடிகராக சிவாஜி கணேசன் வந்து சேர்ந்திருக்கிறார்.
ஒரு நல்ல நடிகனுக்கு உடல் மெழுகைப் போல் நெகிழ்கிறது ; பாறையைப் போல் இறுகுகிறது ; இறகைப் போல் மிதக்கிறது ;கம்பம் போல் நிலைக்கிறது.
உடலைத் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக் கொண்டு தான் சொன்னபடியெல்லாம் அதை அசைய வைக்கமுடிகிறது; அசையாமல் நிலை நிறுத்தவும் முடிகிறது.
மூச்சை நிறுத்தவும் இழுக்கவும் வெளியிடவும் ஒரு சூத்திரம் கண்டுபிடித்து அதைத் தன் கலைக்கு ஏற்பப் பயன்படுத்தத் தெரிகிறது. தன் உடலின் பலம் என்ன? பலவீனம் என்ன? தன்னிடம் உள்ள கவர்ச்சியான அம்சம் எது? பிறர் வெறுக்கும்படி ஏதாவது இருக்கிறதா? என ஓயாமல் ஆராய்ந்து ஆராய்ந்து அதை தன் கருவியாக்கி விடுகிறான்.
இவை எல்லாவற்றையும் சிறுவனாக இருந்தபோதே நாடகக் கம்பெனியில் சேர்ந்து நாள்தோறும் பயின்றதால் சிவாஜிக்கு நடிப்பு என்பது ‘தண்ணிபட்ட பாடாக’ ஆகிவிட்டது. அதனால்தான் மேடையானது கடலாகிவிட ஒரு மீனைப்போல் நீந்துகிறார் . திரைசீலை வானமாகிவிட பறவையைப் போல் பறக்கிறார்.
தங்கை வீட்டின் எதிரில் ஒரு சுமைதாங்கிக் கல்லில் அமர்ந்து ராஜ்ஜிய பரிபாலனம் செய்யும் பைத்தியக்காரனின் சேட்டைகளைக் கவனித்துப் பாருங்கள்…
பைத்தியக்காரனாக நடித்துக்கொண்டு ஒரு சுவற்றின் கட்டையில் அமர்ந்திருப்பார். அப்பொது ஒரு ‘ராஜதர்பார்’ நடத்துவதுபோல் ஒரு ஓரங்க நாடகக் காட்சி வருகிறது.
‘ஓடினாள் ஓடினாள்…. வாழ்க்கையின் ஓரத்திற்கே ஓடினாள்’ என்று ஒரு பாத்திரம் கோபத்தோடு நீதிமன்றத்தில் தன் உணர்வை வெளிப்படுத்தியதை எத்தனை வருடங்களாகச் சுமந்து கொண்டு அலைகிறோம். பல நாட்கள், மாதங்கள், ஆண்டுகள் அந்த உணர்வுகள் நம் நெஞ்சில் நீடித்து நிலைத்து வாழ்கின்றன.
***
நடிப்பு எனும் கலையின் விளக்கம்தான் அவர் நடித்த பாத்திரங்கள்.
இன்று உலகமே ‘நடிகர் திலகம்’ எனப் போற்றும் ஒரு காலகட்டத்தில் இதை எளிதாகக் கூறிவிடலாம். ஆனால் அந்தப் படத்தில் அவர் நடிப்பதற்குள் அவர் பட்ட பாடுகளைப் பற்றி ‘நான் பேச நினைப்பதெல்லாம்….’ எனும் பொம்மைப் பத்திரிக்கையின் தொடரில் சிவாஜியே எழுதி இருப்பதை படிக்கும்போது யாரையும் சோதிக்காமல் காலம் ஏற்றுக் கொள்ளாது போலிருக்கிறது என எண்ணாமல் இருக்க முடியவில்லை. லட்சக்கணக்கான மக்கள் ரசித்துக் கொண்டாடிய இந்த நடிகனை ஆயிரக்கணக்கான நுட்பமான நடிப்பை வெளிப்படுத்தும் இந்த முகத்தை சரியில்லை என்று படத்தில் இருந்து நீக்கச் சொன்னவர்களும் உண்டாம். நெருப்பில் புடம் போடப்பட்டால் தங்கம் என்ன மங்கியா விடும்?
